donderdag, september 25, 2014

Vanaf volgende week...

Zoals je weet, zitten we hier in de mizerie... Ik kan al jaren niet veel doen, en sinds enkele maanden kan Anny ook niet veel meer doen. Vandaar dat we nu al maanden wachten op een poetshulp... We zouden vandaag weer (weer? dat zou pas de derde keer geweest zijn in net zoveel maanden) iemand hebben, maar dat brave kind is ziek geworden en ligt in de kliniek na een heelkundig ingrijpen.
Maar vanaf volgende week zouden wij nu iedere week iemand hebben, maar, meneer, het is nog geen "vaste"... Dat "vaste", dat wil zeggen, dat eens je in het werkelijke systeem zit, je altijd dezelfde dame over de vloer krijgt. (Dat over de vloer krijgen kun je letterlijk nemen bij een poetshulp, hé?)
Maar we leven dus in de hoop...
De eerste keren zal ze hier haar handen meer dan vol hebben, want in de gegeven omstandigheden wordt hier maar het hoogstnodige gedaan, in de mate waarin we het aan kunnen. Ja, we, want ik probeer ook hier en daar iets te doen. Veel is dat niet, maar alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee, en de zee liep over...

Volgende week gaan we dan voor een héle dag naar de Pijnkliniek, om enkele testen te laten doen, in de hoop tot een effectieve oplossing te komen voor de pijn van Anny.
Een slechte rug hebben is één ding, maar voortdurend met extreem veel pijn lopen, dat is iets anders ! Ik heb een slechte rug, en heb dank zij de juiste medicatie, dagelijks turnen en vooral dank zij het feit dat ik geleerd heb wat ik kan en niet kan, een aanvaardbare pijn-situatie. Ik vermoed dat we bij Anny naar hetzelfde moeten streven... een situatie die leefbaar is, waar je je beperkingen kent en respecteert, en zo de situatie leefbaar kunt houden.

Ondertussen leven we in een huis die niet zo kraaknet is als anders. De situatie is niet helemaal in één keer ontstaan. Trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik vertelde dat Anny al een hele tijd het gelijkvloers veegde en dweilde met tussenpozen. Ze deed een kant, en ging dan wat uitrusten, om dan het volgende stukje aan te vatten. Ze had dan al te veel pijn in haar rug om het nog in één keer te doen. Toen al werd er iets minder vaak gekuist dan vroeger, gewoon om onnodige pijn te vermijden. Maar nu gaat het dus helemaal niet meer.

Och, wellicht zal ons leven nog wel meer veranderingen ondergaan ... Ik zie nog wel dingen die misschien met tijd en boterhammen zullen gelaten worden. Dingen die hier altijd normaal zijn geweest, en die nu tot het uitzonderlijke gaan behoren, gewoon omdat we het niet meer kunnen, of omdat we het er bij komende werk niet meer aankunnen...

Vroeger zag ik dat soms bij oudere vrienden en kennissen... en dan had je daar compassie mee. Wellicht komen er hier nu mensen binnen die hetzelfde denken van ons, als wij toen met die oudjes van toen. Want ook al voelen we ons niet oud, zijn we, in de huidige maatschappij zelfs nog niet eens echt oud, geef toe, toen wij jong waren, toen waren die mensen die op pensioen waren oude mensen... (Herinner je je nog je schooltijd ? Als jij je eerste stapjes zette in het middelbaar onderwijs, dan waren die van het laatste jaar middelbaar voor jou al bijna volwassenen, grote bonkige kerels waar je tegen op keek ! Zes jaar verschil in leeftijd was dan een enorme kloof ...)

Of we het nu willen of niet, in de ogen van onze kleinkinderen en hun vriendjes en vriendinnetjes zijn wij stokoude mensen... Ergens vind ik dat zelfs een beetje leuk. Gewoon omdat ik het niet zo aanvoel, en omdat ik tezelfdertijd terugdenk aan de tijd dat ik 18 was. Toen voelde ik me al een hele vent, die het heel vervelend vond dat ik thuis nog binnen de lijntjes moest lopen, lijntjes van oude mensen !!!... Toen was iedereen van boven de veertig al een oude !

Toch komen ze nog wel eens af "Opa, weet jij hoe je dat... " of " Oma, weet jij hoe je dat kunt..."
Dan heb ik een klein beetje een gevoel dat ik beter af zou zijn in Japan, waar de ouderen door iedereen met eerbied worden bekeken en worden behandeld... Enfin, dat las ik vroeger in de boeken over dat land... Maar de Amerikanisering van de economie en de samenleving hebben het daar misschien ook al naar de kl... geholpen ...

Toch zijn we er nog nodig... Want nu en dan komen ze dan "Opa, heb jij ... en dan vragen ze om een of ander werktuig " Ja, den ouwen heeft dat nog... Als het niet al uitgeleend is aan je ander kind... en nog niet terug gebracht. Want soms zit ik hier uren te zoeken tot Anny zegt, "Ja maar heb je dat niet mee gegeven aan..." Tedju, kunnen ze dat dan niet terug brengen !

Oude worden... en oud zijn !

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: